برای سنجش اینکه آیا یک کفش اسپرت گوچی حداقل سطح پایداری لازم را دارد، این تست ها را امتحان کنید:
کفش را از پاشنه آن بگیرید و پنجه پا را به سمت بالا خم کنید.
کفش باید در قسمت توپی پا خم شود، نه یک نقطه تصادفی در نیمه طاق.
کفش را از پاشنه و پنجه آن بگیرید، سپس آن را بچرخانید. شما می خواهید مقاومت متوسطی را احساس کنید.
ویژگی‌های پایداری تخصصی در کفش‌های دویدن: ویژگی‌های پشتیبانی در برخی از کفش‌های دویدن می‌تواند به تصحیح مشکلات تراز در گام‌های شما کمک کند.
این مسئله برای پیاده‌روها کمتر از دوندگان است که در هر قدم استرس بیشتری ایجاد می‌کنند.
انواع کفش های دویدن زیر در صورت پرونت بیش از حد می توانند مفید باشند، به این معنی که هر پا در حین قدم زدن به سمت داخل غلت می خورد:
کفش‌های پایداری: این کفش‌ها برای کمک به افراد مبتلا به پروناسیون متوسط طراحی شده‌اند.
کفش‌های کنترل حرکت: این کفش‌ها فقط در صورت پرونیت شدید مورد نیاز هستند.
کفش‌های پیاده‌روی و دوندگان پیاده‌روی پایداری کلی خوبی را ارائه می‌دهند.
در حالی که این کفش‌ها مانند انواع کفش‌های مخصوص دویدن جاده‌ای که در بالا ذکر شد، پرونیشن را درست نمی‌کنند، بیشتر کفش‌های پیاده‌روی و بسیاری از کفش‌های تریل رانینگ نسبت به کفش‌های معمولی مخصوص دویدن جاده، پایه گسترده‌تری (پایدارتر) دارند. برخی از کفش‌های پیاده‌روی و دونده‌های مسیر نیز دارای یک ساقه داخلی هستند که ثبات را افزایش می‌دهد.
کفی گهواره ای در مقابل کفی صاف: کفی های گهواره ای یک روند نوظهور در کفش های دویدن جاده ای است. بهترین راه برای پیدا کردن آن این است که به سادگی به کفش‌ها از پهلو نگاه کنید – نوک پا و پاشنه روی یک انحنای کف تکه‌ای کمی به سمت بالا. کف های گهواره ای برای صاف کردن گام های شما و کاهش فشارهای ضربه ای با ایجاد یک حرکت غلتشی خفیف در راه رفتن شما در نظر گرفته شده است. اگر جذاب است، کفش‌هایی را امتحان کنید که زیره‌ای گهواره‌ای دارند تا ببینید آیا احساس آن را دوست دارید یا خیر.
پایداری کفی: کفش‌هایی که کفی کمتری دارند، پایدارتر هستند، بنابراین اگر ثبات بیشتر را ترجیح می‌دهید، به دنبال یک زیره صاف سنتی باشید.
