چالش مهمی که سازندگان و مصرف کنندگان چسب با آن روبرو هستند، جایگزینی سیستم های چسب مبتنی بر حلال های آلی با سیستم های مبتنی برآب این روند به دلیل محدودیت در استفاده از ترکیبات آلی فرار (VOC)، که شامل حلال هایی است که در اتمسفر آزاد می شوند و به تخریب ازن کمک می کنند، هدایت شده است.
در پاسخ به مقررات زیست محیطی، چسب صنعتی رنگی بر امولسیون‌ها و پراکندگی‌های آبی در حال توسعه هستند و چسب‌های مبتنی بر حلال در حال حذف شدن هستند.
انواع پلیمری که در بالا ذکر شد در تعدادی از انواع چسب های کاربردی استفاده می شود. این انواع عملکردی در زیر توضیح داده شده است.
چسب های ساختاری چسب هایی هستند که عموماً قابلیت حمل بار خوب، دوام طولانی مدت و مقاومت در برابر گرما ، حلال ها و خستگی را از خود نشان می دهند.
نود و پنج درصد از کل چسب های ساختاری به کار رفته در ساخت تجهیزات اصلی در شش خانواده ساختاری-چسب قرار می گیرند:اپوکسی ها که استحکام بالایی دارند و مقاومت خوبی در برابر دما و حلال دارند پلی یورتان ها که انعطاف پذیر هستند، ویژگی های لایه برداری خوبی دارند و در برابر ضربه و خستگی مقاوم هستند.
اکریلیک ها، یک خانواده چسب همه کاره است که به قطعات روغنی می چسبد، به سرعت پخته می شود و خواص کلی خوبی دارد.
اکریلیک های بی هوازی، یا اکریلیک های فعال سطحی، که برای چسباندن قطعات فلزی رزوه دار و اشکال استوانه ای مناسب هستند.
سیانواکریلات‌ها که به سرعت به پلاستیک و لاستیک متصل می‌شوند اما مقاومت در برابر دما و رطوبت محدودی دارند و سیلیکون‌ها که انعطاف‌پذیر هستند، هوای بیرونی خوبی دارند و خاصیت آب‌بندی خوبی دارند.
هر یک از این خانواده ها را می توان برای تهیه چسب هایی که دارای طیف وسیعی از خواص فیزیکی و مکانیکی، سیستم های پخت و تکنیک های کاربردی هستند، اصلاح کرد.
