پارچه نخی یکی از پرکاربردترین انواع پارچه در دنیاست. این منسوجات از نظر شیمیایی آلی است، به این معنی که هیچ گونه ترکیبات مصنوعی در آن وجود ندارد.
در صنعت تولید این چادر نماز کودکانه با این نوع الیاف تولید می شوند. پارچه پنبه ای از الیاف اطراف دانه های گیاهان پنبه ای به دست می آید که پس از بالغ شدن دانه ها به شکل گرد و کرکی ظاهر می شوند.
اولین شواهد برای استفاده از الیاف پنبه در منسوجات مربوط به سایت مهرگره و رخیگرهی در هند است که قدمت آنها به حدود 5000 سال قبل از میلاد می رسد.
تمدن دره سند، که از 3300 تا 1300 قبل از میلاد شبه قاره هند را در بر می گرفت، به دلیل کشت پنبه توانست به شکوفایی برسد، که مردم این فرهنگ را با منابع در دسترس پوشاک و سایر منسوجات به راحتی در اختیار داشتند.
این احتمال وجود دارد که مردم قاره آمریکا تا 5500 سال قبل از میلاد از پنبه برای منسوجات استفاده می کردند، اما واضح است که کشت پنبه حداقل از 4200 قبل از میلاد در سراسر آمریکای شمالی رواج داشت.
در حالی که چینی های باستان برای تولید منسوجات بیشتر به ابریشم متکی بودند تا پنبه، کشت پنبه در چین در زمان سلسله هان که از 206 قبل از میلاد تا 220 پس از میلاد ادامه داشت، رواج داشت.
در حالی که کشت پنبه هم در عربستان و هم در ایران رواج داشت، این گیاه نساجی تا اواخر قرون وسطی با قدرت کامل به اروپا راه پیدا نکرد.
پیش از این، اروپایی ها معتقد بودند که پنبه در هند روی درختان مرموز رشد می کند و حتی برخی از محققان در این دوره معتقد بودند که این منسوجات نوعی پشم است که توسط گوسفندانی که روی درختان رشد می کنند تولید می شود.
زنان ایرانی هخامنشی در هنر تقریباً همیشه بی‌پوشش بودند. قدیمی‌ترین نوشته‌های مکتوب چادر را می‌توان در خط‌های پهلوی از قرن ششم به‌عنوان سرپوش زنانه‌ای که زنان زرتشتی می‌پوشیدند، یافت.
به احتمال زیاد رسم حجاب در دوره های سلوکی، اشکانی و ساسانی ادامه داشته است. حجاب منحصر به زنان نجیب نبود، بلکه توسط پادشاهان ایرانی نیز انجام می شد.
زنان طبقات بالای یونان و بیزانس نیز از نگاه عمومی منزوی بودند. بازدیدکنندگان اروپایی قرن 18 و 19 سوابق تصویری از زنانی که چادر و چادر بلند سفید بر سر دارند به جای گذاشته اند.
