زیتون ها با اسپانیایی ها به قاره آمریکا آمدند: در اواسط قرن شانزدهم یک باغ زیتون در لیما، پرو کاشته شد. و فرانسیسکن های اسپانیایی در دهه 1700 در باغ های میسیون در کالیفرنیا زیتون کاشتند.
در حالی که این زیتون‌های ساحل غربی رشد می‌کردند، اما تلاش‌ها برای استقرار زیتون در ساحل شرقی شکست خورد.
جفرسون یکی از طرفداران اولیه زیتون بود: پس از تعطیلات مدیترانه ای که در سال 1787 به عنوان سفیر آمریکا در فرانسه خدمت می کرد، زیتون را “با ارزش ترین گیاه معرفی شده در آمریکا” و “غنی ترین هدیه بهشت” نامید.
پس از اینکه سرما تلاش‌های او را در Monticello ناکام گذاشت، او از انجمن کارولینای جنوبی برای ترویج کشاورزی درخواست کرد تا درختان زیتون بکارند.
بیش از 95 درصد کنسرو زیتون پرورده آرشیا آمریکایی از کالیفرنیای سازگار با آب و هوا تهیه می شود، اگرچه این هنوز هم کمتر از یک درصد از بازار زیتون جهان را تشکیل می دهد.
او که تشویق شد، 500 قلمه زیتون را از ایکس آن پروونس به خانه فرستاد. با این حال، مانند کاشت های Monticello، این کاشت ها نتوانستند زنده بمانند.
جفرسون کارولینیای جنوبی را به دلیل بی توجهی و عدم اشتیاق سرزنش کرد، اما به احتمال زیاد طرف معیوب آب و هوا بود: جنوب شرقی ایالات متحده برای حمایت از درختان زیتون بسیار مرطوب بود.
امروزه سهم شیر از کنسرو زیتون پرورده جهانی متعلق به اسپانیا است. در بسیاری از نقاط اروپا، درختان زیتون از بیماری رنج می برند (به درختان زیتون اروپا در حال مرگ مراجعه کنید).
حدود 90 درصد از محصول کنسرو زیتون پروده جهان صرف تولید روغن زیتون می شود. بقیه برای زیتون های رومیزی برداشت می شود که اگرچه بیش از 2000 رقم شناخته شده زیتون وجود دارد، اما برای اکثر ما در دو رنگ سبز و سیاه شناخته شده است.
کنسرو زیتون پرورده، نوعی که در مارتینیس یافت می شود، سبز و نارس چیده می شود و سپس درمان می شود. اینها اغلب زیتون اسپانیایی نامیده می شوند.
زیتون های درختی که به حال خود رها شده اند، به دلیل تجمع آنتوسیانین همان رنگدانه ای که بنفش را در انگور کنکورد قرار می دهد، بنفش می شوند.
