بستن کمربند چرم بوفالو درد زایمان را کم تر می کند

فرآیند نگهداری به کار گرفته شده برای استفاد از کمربند چرم بوفالو یک درمان شیمیایی به نام دباغی است که پوست فاسد شدنی را به ماده ای پایدار و غیر پوسیده تبدیل می کند عوامل برنزه کننده شامل تانن های گیاهی (از منابعی مانند پوست درخت)، نمک های معدنی (مانند سولفات کروم) و روغن ماهی یا حیوانی است.

اگرچه از پوست حیوانات متنوعی مانند شترمرغ، مارمولک، مارماهی، ماهی و کانگورو استفاده شده است، چرم های رایج تر از هفت گروه اصلی می آیند: گاو، از جمله گوساله و گاو. گوسفند و بره؛ بز و بچه؛ حیوانات اسب، از جمله اسب، قاطر، و گورخر. بوفالو؛ خوک و گراز؛ و حیوانات آبزی مانند فوک، شیر دریایی، نهنگ و تمساح.

پوست پستانداران از سه لایه تشکیل شده است: اپیدرم، یک لایه بیرونی نازک. کوریم، یا درم، لایه مرکزی ضخیم؛ و یک لایه چربی زیر جلدی. پس از برداشتن دو لایه ساندویچ از کوریم برای ساخت چرم استفاده می شود.

پوست تازه حاوی 60 تا 70 درصد وزنی آب و 30 تا 35 درصد پروتئین است. حدود 85 درصد از پروتئین کلاژن است، یک پروتئین فیبری که توسط پیوندهای شیمیایی در کنار هم نگه داشته می شود.

اساساً چرم سازی علم استفاده از اسیدها، بازها، نمک ها، آنزیم ها و تانن ها برای حل کردن چربی ها و پروتئین های غیر الیافی و تقویت پیوند بین الیاف کلاژن است.

چرم سازی یک هنر باستانی است که بیش از 7000 سال است که انجام می شود. پوست‌های تازه در آفتاب خشک می‌شد، با کوبیدن چربی‌ها و مغز حیوانی نرم می‌شد و با نمک زدن و دود کردن حفظ می‌شد.

با شروع با تکنیک های ساده خشک کردن و پخت، فرآیند دباغی سبزیجات توسط مصریان و عبری ها در حدود 400 سال قبل از میلاد توسعه یافت. در قرون وسطی، اعراب هنر چرم‌سازی را حفظ کردند و آن‌قدر آن را بهبود بخشیدند که مراکش و کوردوان (از قرطبه، اسپانیا) به چرم‌های بسیار ارزشمند تبدیل شدند.

سپس پوست شسته می‌شود، جدا می‌شود، پاکسازی می‌شود (حذف آنزیمی پروتئین غیر الیافی برای افزایش رنگ و لطافت)، و ترشی (برای ایجاد پاک‌سازی و نرم‌کننده نهایی).